کد مطلب:20075 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:6

گنجینه پرسمان » اخلاق و عرفان

با اين كه ساربان اباعبداللَّه الحسينع پشيمان شده و به خانه كعبه رفته بود و توبه ميكرد، چگونه توبه او قبول نشد؟

از نظر قرآن و پيشوايان ديني اصل مسلّم اين است كه هر كس از گناهش واقعاً توبه كند، توبهاش پذيرفته ميشود. اگر خدا يا پيامبرش و يا يكي از ائمه اطهار(ع) از عدم پذيرش توبه كسي خبر بدهند، نشان دهنده اين است كه توبه حقيقي نكرده است. اگر در مورد توبه كسي خدا يا يكي از معصومين(ع) مطلبي نگفته باشند، كس ديگري نميتواند اظهار نظر كند كه توبه او قبول شده است.

قبولي توبه يا عدم قبولي آن، به خداوندي كه به تمام اسرار جهان و از جمله قلب انسانها آگاهي دارد، بر ميگردد حساب باطن اشخاص با خدا است.

آنچه در فهم و درك ما است، اين است كه براي پذيرش و يا عدم پذيرش توبه، اصول و قواعدي وجود دارد كه به بعضي از آنها در اصل سؤال اشاره شد، اما اين كه اين اصول و قواعد در چه مواردي رعايت شده و تعيين مصاديق آن، از عهده ما خارج است. ما نميدانيم كه در مورد شخص خاصي آيا شرايط توبه و پذيرش آن تحقق يافته يا نه، و نميتوانيم بين آن اصول و موارد آن تطبيق و حكم به قبولي يا عدم قبولي توبه كسي كنيم، در عين حال كه از اصول و شرايط آن آگاهي داريم. هم چنين بعضي از گناهان توفيق توبه واقعي را از انسان سلب ميكند.

روايت شده است: يكي از شتربانان امام حسين(ع) پس از شهادت حضرت به طمع برداشتن بند زير جامه حضرت، دوباره به مقتل امام بازگشت و حضرت را سربريده و خونين يافت. دست برد تا آن بند را بردارد كه دست امام برآمد و بر دست او زد و مانع شد. كاردي در آورد و انگشت يا دست حضرت را بريد تا آن بند را برگيرد. امام دست چپ را برآورد، چپ را هم بريد. اين شخص بعداً چهرهاش سياه شد و در راه مكه فرياد برآورد كه: اي مردم! مرا به فرزندان محمد(ص) راهنمايي كنيد. اين قضيه به صورتهاي ديگر در برخي كتب نقل شده است. اما نميتوان به صحّت آنها اطمينان يافت.(1)

پي نوشتها:

1. جواد محدّثي، فرهنگ عاشورا، ص 237، واژه ساربان.